Do 1848. godine habsburška Ugarska bila je potpuno feudalna teritorija u kojoj su vlastelini i plemići bili jedini vlasnici zemlje, zapovedali i sudili. Tadašnja aristokratija u Ugarskoj govorila je u kući nemački, a u inostranstvu francuski, smatrajući narodne jezike, pa i sam mađarski, "paorskim". Posle francuske revolucije, počela je u krugovima mađarske aristokratije sazrevati misao da bi mađarski jezik trebalo uvesti kao službeni jezik i to ne samo na području takozvane uže Ugarske, nego ga nametnuti kao zvanični jezik i u Hrvatskoj. Trebalo je preko mađarskog jezika afirmisati ne samo nacionalnu, nego i državnu misao.

Kada je u februaru 1848. godine buknula revolucija u Parizu, ona je brzo odjeknula, proširujući se i po ostatku Evrope. Već 13. marta buknula je revolucija u Beču, a dva dana kasnije, 15. marta, i u Pešti. Mađari su već 17. marta formirali revolucionarnu vladu, na čelu sa grofom Lajošem Baćanjijem, u koju su ušli svi istaknuti mađarski nacionalni prvaci. Mađarski jezik uveden je tada kao službeni u sve uprave u Ugarskoj, a hrvatski je dozvoljen samo u Hrvatskoj, i to samo u lokalnoj samoupravi.

3. aprila, delegacija vojvođanskih Srba krenula je u Požun, da novoj mađarskoj vladi dostavi zahteve Srba za ravnopravnim položajem u Ugarskoj. 9. aprila, srpska delegacija sastala se sa Lajošem Košutom, a ovaj susret smatra se presudnim za tadašnje pogoršanje srpsko-mađarskih odnosa. Košut je tada rekao srpskoj delegaciji da u Ugarskoj postoji samo jedan politički narod, mađarski, i da su svi ostali stanovnici zemlje članovi ovog političkog naroda. Ako bi, mislio je on, u političkom smislu priznali Srbe za narod, onda bi oni trebalo da imaju i svoju vladu. Kada je na ovo član srpske delegacije, Đorđe Stratimirović, odgovorio da se Srbi nikako ne mogu zadovoljiti shvatanjem da u Ugarskoj postoji samo jedan narod, i da će Srbi, ako im se ne priznaju prava, morati da traže ovo priznanje na drugom mestu, Košut je rekao da ova izjava znači isto što i veleizdaja, te je ljutito izjavio da sada samo mač može rešavati spor između Srba i Mađara, na šta je Stratimirović odgovorio da Srbin nikad nije bio kukavica.

Posle neuspelih pregovora, došlo je do nemira u vojvođanskim gradovima, kojom prilikom su Srbi spalili matične knjige vođene na mađarskom jeziku. Što je mađarska vlada bila nepopustljivija prema umerenim srpskim zahtevima, to su ovi zahtevi postajali radikalniji. U prvim srpskim zahtevima ne spominju se ni vojvoda ni vojvodina ni autonomija, ali će to veoma brzo postati glavne tačke srpskih zahteva. Mitropolit Rajačić sazvao je za 1. maj Veliku narodnu skupštinu u Sremskim Karlovcima (Majska skupština), na kojoj se skupilo oko 10-15.000 ljudi. Na skupštini je tada proglašena autonomna Srpska Vojvodina, koja se sastojala od Srema, Bačke, Banata i Baranje. Za vojvodu je izabran Stevan Šupljikac, Karlovačka mitropolija je uzdignuta na rang patrijaršije, a tadašnji mitropolit, Josif Rajačić, proglašen je za srpskog patrijarha. Izabran je narodni odbor kao privremena vlada Srpske Vojvodine. Odluke Majske skupštine potvrđene su kasnije od strane austrijskog dvora.

Mađarska vlada je ceo ovaj pokret srpskog naroda proglasila buntovničkim i rešila da ga slomi vojnički. Srbi su pružili energičan otpor i u današnjoj Vojvodini je besneo pravi rat. Vojvođanskim Srbima došli su u pomoć dobrovoljci iz Kneževine Srbije, na čelu sa vojvodom Stevanom Knićaninom. Nepopustljivost mađarske vlade iskoristilo je srpsko vođstvo, na čelu sa patrijarhom Rajačićem. Kad je austrijski car proglasio Mađare za buntovnike, srpske trupe iz Vojvodine uključile su se u carsku vojsku i učestvovale su u gušenju revolucije u Ugarskoj.

Vojska Srpske Vojvodine kontrolisala je u početku Srem, kao i južne delove Banata i Bačke, da bi u toku ofanzive u januaru 1849. godine pod svoju kontrolu stavila veći deo teritorije proklamovanih granica Srpske Vojvodine, sa izuzetkom Subotice i Baranje. Pod kontrolom vojske Srpske Vojvodine bio je tada i centralni Banat sa gradom Temišvarom, koji se nije nalazio u okviru proklamovanih granica Srpske Vojvodine. Administrativni centar Srpske Vojvodine bili su, u početku, Sremski Karlovci, da bi upravno sedište kasnije bilo premešteno u Zemun, Veliki Bečkerek i Temišvar.

Posle poraza mađarske revolucije, odlukom austrijskog cara, u novembru 1849. godine, formirana je jedna zasebna austrijska pokrajina nazvana Vojvodstvo Srbija i Tamiški Banat (Wojwodschaft Serbien und Tamisch Banat), koja se sastojala od delova Banata, Bačke i Srema. Pokrajinom je upravljao austrijski guverner, čije se sedište nalazilo u Temišvaru, a titula vojvode je pripadala austrijskom caru. Službeni jezici Vojvodstva Srbije bili su nemački i ilirski (srpski).

Za razliku od Srpske Vojvodine proglašene 1848. godine, Vojvodstvo Srbija i Tamiški Banat nije obuhvatalo južne delove Srema, Banata i Bačke, naseljene brojnim srpskim stanovništvom, koji su ostavljeni u sastavu vojne granice, a pokrajini su priključeni istočni delovi Banata naseljeni rumunskim stanovništvom, tako da je stanovništvo ove pokrajine bilo mešovitog sastava. Srbi su bili nezadovoljni ovakvim Vojvodstvom, a naročito su bili pogođeni patrijarh Josif Rajačić i konzervativni krugovi zajedno sa svojom politikom oslonca na Beč, te je njihov ugled naglo opadao.

Lokalni organi bili su u svemu potčinjeni Ministru unutrašnjih poslova u Beču. Svi viši činovnici bili su Nemci ili ponemčeni Česi. Srbi su u administraciji imali više činovnika nego ranije, ali njihovo učešće nije bilo onoliko koliko su želeli. Od 1849. godine, porez plaćaju svi, a postoji i jednakost pred sudovima, feudalni aparat je zamenjen građansko-administrativnim. Započinje industrijalizacija, a vladaju načela slobodne privrede.

Pokrajina Vojvodstvo Srbija i Tamiški Banat je ukinuta 1860. godine a veći deo njene teritorije (Banat i Bačka) je priključen habsburškoj Ugarskoj, sa izuzetkom Srema koji je priključen Kraljevini Slavoniji. Srbi i Rumuni sa teritorije vojvodstva protivili su se tada ukidanju pokrajine, dok su Nemci i Mađari podržali njeno ukidanje